অসমীয়া আৰু অসমীয়াত্বৰ অনুভূতি

      কেইমাহমানৰ আগতে জনমভূমিত পঢ়িলোঁ মানৰ দেশত অসমীয়াৰ সন্ধানত এজন অসমীয়াই ভ্ৰমণৰ অভিজ্ঞতা লিখিছে৷ লিখনিটো প্ৰকাশৰ কিছুদিনৰ পিছত সেই কথাখিনিয়ে কিতাপৰ আকাৰ লোৱা বুলিও

 জানিবলৈ পালোঁ৷ অলপতে খবৰকাকতত পঢ়িবলৈ পালোঁ - চেৰাপুঞ্জীৰ ওচৰত অসমীয়া লোকৰ গাওঁ বিদ্যমান৷তাৰ লোকসকলে স্থানীয় গাওঁবুঢ়াক নানাবিধ কৰ-কাটল দিহে জীৱন নিৰ্বাহ কৰিছে৷ আজি ১৬জুলাইৰ 'আমাৰ অসম'ত প্ৰকাশিত এক বাতৰিত ম্যানমাৰত বসতি কৰা অসমীয়া লোকৰ বিষয়ে বহুখিনি কথা আমাক অৱগত কৰিছে৷  বাতৰিটোৰ উৎস টাইম অৱ ইণ্ডিয়া বুলি উল্লেখ কৰা হৈছে৷ 

       এনে ধৰণৰ বা-বাতৰিৰ লগত নিজৰ সামান্য অভিজ্ঞতা যোগ দিব খুজিছোঁ৷ কৰ্মসূত্ৰে মেঘালয়ৰ   নংপোত কেইবছৰমান কৰ্মৰত আছিলোঁ৷ তেতিয়া দুখন গাঁৱলৈ মোৰ ৰাজদূত  মটৰ চাইকেলত ৰোগী চাবলৈ যাবলগীয়া হৈছিল৷ সেই দুই গাঁৱলৈ যাবলৈ মই সদায়ে ভাল পাইছিলোঁ৷কেতিয়াবা কাম নাথাকিলেও এনেয়ে ফুৰিবলৈ গৈছিলোঁ৷ প্ৰথমখন গাঁৱৰ নাম হ'ল - মৰংগাৰ৷আনখনৰ নাম নংখ্ৰা৷নংখ্ৰাৰ দৃশ্যাৱলী অতি মোহনীয়৷ কেনভাচত অঁকা এখন ছবিৰ নিচিনা৷প্ৰথম দেখোতেই এটি সমধুৰ কবিতা পঢ়া যেন লাগিল৷ গাওঁখনৰ বেচিভাগ লোকেই কাৰবি৷ অধিকাংশৰে কামৰূপৰ বকো অঞ্চলত কোনোবা সম্পৰ্কীয় লোক আছে৷ বহুতে স্থানীয় খাচীয়ালোকৰ লগত বৈবাহিক সম্পৰ্ক কৰিছে৷ এওঁলোকৰ মুখত অসমীয়াত 'তই' সম্বোধনেৰে কৰা বাৰ্তালাপ শুনিবলৈ বৰ মিঠা লাগে৷আনখন মৰংগাৰ গাওঁ মিশ্ৰিত অসমীয়া জনগোষ্ঠিৰ৷ বোধকৰো মানৰ আক্ৰমণত দিনতেই ইয়ালৈ আত্মগোপন কৰিব আহি থাকি গ'ল৷ এসময়ৰ বৰ অসমখন ভাগ ভাগ হোৱাত অসমীয়া আজি নিজৰ ঘৰতেই প্ৰবাসী৷কাছাৰত বহুতো অসমীয়া পৰিয়ালে অসমত থাকিও  আমাৰ ৰাজনেতাসকলৰ অদূৰদৰ্শিতাৰ ফলত নিজা ভাষা সংস্কৃতি হেৰুৱাবলগীয়া হোৱাতো বেদনাদায়ক৷