( ১৭ এপ্ৰিলত আদ্যশ্ৰাদ্ধ উপলক্ষে শ্ৰদ্ধাঞ্জলি )
দেউতাক মই যেনেকৈ জানিছিলো লিখিব ওলাইছো ৷ দেউতাৰ জন্ম ১৯২৮চনৰ ১০মাৰ্চত শিৱসাগৰৰ কালুগাওঁত হৈছিল৷ দেউতা আছিল বৰপাত্ৰদ'ল এম ভি স্কুলৰ হেডমাষ্টৰ বেথাৰাম শইকীয়াৰ কনিষ্ঠ পুত্ৰ৷ ককাদেউতা (আমি বুঢ়াদেউতা বুলি মাতিছিলো) আছিল এজন আদৰ্শ শিক্ষক৷ প্ৰতি বছৰে তেওঁৰ স্কুলৰ ছাত্ৰই বৃৰ্তি পৰীক্ষাত ভাল ফলাফল কৰাৰ বাবে বৃটিচ চৰকাৰে তেওঁৰ মাহিলি দৰমহা ১০টকাৰ পৰা বঢ়াই ১২টকা কৰি দিছিল৷ ককাদেউতা আৰু আইতাক মই হাইস্কুল নৌ-পাওঁতেই হেৰুৱাইছিলো৷
দেউতাই প্ৰথম অৱস্থাত ককাদেউতাৰ স্কুলখনতে শিক্ষকতা কৰিছিল৷ তেতিয়ালৈ স্কুলখন হাইস্কুল হৈছিল৷ আমাৰ মায়েও মগৰাহাট এম, ভি স্কুলত শিক্ষয়ত্ৰী আছিল৷ দেউতা আৰু মায়ে খেতি পথাৰৰ সকলো কামো তেতিয়া কৰিছিল৷ মায়ে তাতশালত গামোছা আৰু ফুলাম চাদৰো বৈছিল৷ এটা সময়ত স্কুল পৰিদৰ্শকৰ অফিচত সহায়কৰ চাকৰি পাই দেউতা ডিব্ৰুগড়লৈ গুছি গৈছিল আৰু উচ্চবৰ্গৰ সহায়ক হিচাবে অসমৰ বিভিন্ন ঠাইত চাকৰি কৰি অৱসৰ লৈছিল৷ বহুবছৰ ডিব্ৰুগড়ত চাকৰি কৰাৰ সূত্ৰে ডিব্ৰুগড়ত ঘৰবাৰী কৰিছিল যদিও দেউতাৰ প্ৰাণটো সদায় কালুগাওঁত আছিল৷
দেউতাৰ লগত মোৰ বহু স্মৃতি জড়িত আছে যাক চমু বৰ্ণনাৰে শেষ কৰিব নোৱাৰি৷ শিৱসাগৰৰ কালুগাওঁৰ পৰা ডিব্ৰুগড়ৰ খলিহামাৰীহৈ বেনাৰচৰ ৰাজঘাট বেচেন্ত স্কুলত থবলৈ যোৱাকে আদি কৰি মেডিকেল পঢ়িবলৈ চিট পাবলৈ কৰা সংগ্ৰাম আদি অনেক কথাই দেউতাৰ অবিহনে মই ভাবিব নোৱাৰো৷
মোৰ তলৰ ভাইটি দুটা আৰু পাঁচজনী ভন্টিক মানুহ কৰি তুলিবলৈ দেউতা আৰু মায়ে যত্নৰ কোনো ত্ৰুতি কৰা নাছিল৷ অবাবতে সময় নষ্ট কৰা দেউতাই দেখিব নোৱাৰিছিল৷ "পঢ়ে পঢ়াই ৰুৱে পাণ, এই তিনিয়ে নিচিন্তে আন" - দেউতাই আমাক পঢ়াৰ সময়ত মনোযোগ দিবলৈ বুলি উদ্দেশ্য কৰি প্ৰায়েই কৈছিল৷ ডাকৰ বচন সমূহ দেউতাৰ মুখস্থ আছিল আৰু যথাসময়ত প্ৰয়োগ কৰি আমাক শুনাইছিল৷ ডিব্ৰুগড় জিলা পুথিভৰালত মোৰ নাম দেউতাই চতুৰ্থ শ্ৰেণী পাওঁতেই লগাই দিছিল, যাৰ ফলত এটা সময়ত মোৰ এনেকুৱা অৱস্থা হৈছিল যে বাহিৰা কিতাপ এখন নপঢ়িলে মোৰ টোপনি নাহিছিল৷ পাফু চিৰিজ, ৰংমন, দস্যু ভাস্কৰ, হেম বৰুৱাৰ ভ্ৰমণ কাহিনীসমূহ ষষ্ঠ শ্ৰেণী নৌপাওঁতেই পঢ়ি শেষ হৈছিল৷ এইদৰে গ্ৰন্থৰ জগতখনৰ লগত মোক তেনেই কম বয়সতে পৰিচয় কৰাই দিয়া মানুহজন আছিল মোৰ দেউতা৷
ককাদেউতাৰ দৰে দেউতাও আছিল এজন ধাৰ্মিক ব্যক্তি৷ কোচবিহাৰৰ মধুপুৰ সত্ৰৰ মহাপুৰুষীয়া পন্থা তেওঁ মানি চলিছিল৷ দেউতাই কোচবিহাৰৰ মধুপুৰ সত্ৰলৈ কেইবাবাৰো গৈছিল৷ পাছলৈ টিয়কৰ বলমা মধুপুৰ সত্ৰলৈ প্ৰতিবছৰে দৌলউৎসৱত গৈছিল৷ ঘৰৰ নামঘৰত কীৰ্তন, নামঘোষা, গুণমালা আদি নিয়মিয়াকৈ পাঠ কৰিছিল আৰু কাঁহৰ তাল বজাই নাম গাইছিল৷
দেউতাই ধৰ্মপুথিৰ ওপৰিও নিয়মিয়াকৈ বাতৰিকাকত তন্ন-তন্নকৈ পঢ়িছিল৷ আনকি মেডিকেলত থকা অসুখীয়া অৱস্থাটো বাতৰিৰ হেডলাইনসমূহ পঢ়িছিল৷ দেউতাই নিজৰ চুটকেচত মোৰ "অসমীয়া প্ৰতিদিন" কাকতত প্ৰকাশিত লেখনি এটি সযতনে ৰাখি থৈছিল৷
দেউতাই ভ্ৰমণ কৰি ভাল পাইছিল৷ কলিকতা,পুৰী,বাৰানসী, বাংগালোৰৰ ওপৰিও ৰাজামুন্দ্ৰী, বিশাখাপট্টম,কন্যাকুমাৰী আদিলৈ গৈছিল৷ বিদেশ ভ্ৰমণৰ হেপাহ মোৰ লগত তিনিমাহ মালদ্বীপত কটাই পূৰণ কৰিছিল৷ দেউতাই মালদ্বীপৰ মোহনীয় আৰু পৰিচ্ছন্ন পৰিবেশৰ কথা আনককৈ ভাল পাইছিল৷
দেউতাই কাকো সমীহ নকৰিছিল৷পুত্ৰ-কন্যা, জোৱাই, আন আত্মীয় বা নতুন পৰিচিত লোককো টান কথা শুনাবলৈ সংকোচ নকৰাৰ ফলত দেউতা বহু সময়ত তেওঁক ভাল পোৱাজনৰো অপ্ৰিয় হবলগীয়া হৈছিল৷
দেউতাই নৰিয়াপাটি লোৱা সময়খিনি তেনেই চমু বুলিব পাৰি৷ ডায়েবেটিচত আক্ৰান্ত দেউতাই নিয়মিয়াকৈ দিনে দুবাৰকৈ পিল খাইছিল৷ ইয়াৰ বাহিৰে যোৱা ৮৫বছৰে কাহানিও গুৰুতৰ অসুখত ভোগা নাছিল৷ আনকি যোৱা ১০মাৰ্চত জন্মদিন পালন কৰালৈকে দেউতাৰ দেহ-মনো প্ৰফুল্লিত আছিল৷ জন্মদিনৰ দুদিনমানৰ পিছত দেউতাই জনালে সোঁ ভৰিতো বিষ নোহোৱাকৈ ফুলিছে আৰু কৰঙণত গাঙঠি উঠিছে৷ এন্টিবায়টিক বেজীৰে চিকিৎসা আৰম্ভ কৰা হ'ল আৰু গাঙঠিৰ বায়প্সি লোৱা হ'ল৷ৰিপৰ্টত কৰ্কত বুলি সন্দেহ কৰা হ'ল৷ দেউতাই ব্যক্ত কৰিলে - শংকৰদেৱৰো অন্তিম সময়ত গাঙঠি উঠিছিল !
সেয়া আছিল ১৫ মাৰ্চ, ২০১২ ; কাটাৰৰ ড'হাত মোৰ মনলৈ ততালিকে অহা ভাৱ আছিল এনেকুৱা : -
যেন বিদায়ী বেলি
নেদেখা দিনবোৰৰ দিনলিপি
ভাঁহিব ধৰিছে
ভিজা দুনয়নত মোৰ,
দেউতাৰ অসুখ
লহিয়াব ধৰা
সূৰ্য্যসম !
প্ৰকৃতিৰ চিৰসত্য
এক অপ্ৰতিৰোধ্য
বেদনাৰ প্ৰতীক্ষাত
সুদূৰ সাগৰৰ সিপাৰে মই !
২১মাৰ্চত দেউতাৰ ইচ্ছা অনুসৰি চিকিৎসালয়লৈ দেউতাকলৈ যোৱা হ'ল৷ ঘৰৰ গাড়ীৰ পৰা নামি ডাক্তৰৰ চেম্বাৰলৈকে দেউতাই নিজে খোজ কাঢ়িয়েই গ'ল৷ ডাক্তৰে চাইচিতি দেউতাক চিকিৎসালয়ত নাথাকিলেও হব বুলি কলে৷ ঘৰলৈ অহাৰ পিছদিনাৰ পৰা দেউতাৰ স্বাস্থ্যৰ দ্ৰুত অবনতি ঘটিব ধৰিলে৷ জ্বৰ উঠিল,খাব নোৱৰা হ'ল,ভ্ৰম বকিব ধৰিলে৷ অবশেষত ২৪ মাৰ্চত দেউতাক এম্বুলেঞ্চত চিকিৎসালয়লৈ নি ভৰ্তি কৰোৱা হ'ল৷
২৭ মাৰ্চত মই কাটাৰৰ ড'হাৰ পৰা ডিব্ৰুগড়লৈ ৰাৱনা হলো৷সেই সময়ত মোৰ মনস্থিতি আছিল এনেকুৱা:
অশান্ত প্ৰহৰ !
আপোনজনে
যেতিয়া মেলানি মেলিব
নেদেখা লোকলৈ
থৈ যাব মাথো
স্মৃতিৰ এলবাম
………..
সজল নয়নেৰে
যাম পাত লুটিয়াই
এয়াইতো ধৰাৰ নিয়ম !
২৮ মাৰ্চ বুধবাৰে দুপৰীয়া দুটা বজাত বৰবাৰীৰ অসম মেডিকেল কলেজৰ ২৯নং পেয়িং কেবিনত থকা দেউতাৰ ওচৰ পালোগৈ৷ দেউতাই বেজী,চেলাইন আৰু ইনচুলিনলৈ ইতিমধ্যে কিছু ভাল পাইছিল ৷ সেইদিনা পুৱাৰে পৰা দেউতা মোৰ প্ৰতীক্ষাত আছিল৷ শৰীৰ দূৰ্বল যদিও কথা বতৰা স্বাভাবিক আছিল৷ চিকিৎসক বন্ধুসকলৰ লগত আলোচনা কৰি মস্তিষ্ক আৰু পেটৰ চি টি স্কেন কৰালো আৰু চাৰি বটল তেজ দিয়াৰ ব্যবস্থা কৰিলো৷ প্ৰথমে মই আৰু ভাইটি মুনে, পাচত আন দুজন আত্মীয়ই দেউতাৰ বাবে ৰক্তদান কৰিলে৷ এইখিনি চিকিৎসাত দেউতাক কিছু সুস্থ হোৱা যেন লাগিল৷ হ্বিলচেয়াৰত বহি কেবিনৰ বাহিৰত বহিল, সকলোৰে লগত ভালদৰে কথা-বতৰা পাতি আমাৰ মনত আশাৰ সঞ্চাৰো কৰিলে৷ দেউতাক মই কলো ঘৰলৈ গলে হ্বিলচেয়াৰত এখন কিনি দিম, তাতে বহি আপুনি বাৰান্দালৈ আহিব৷ দেউতাই মিচিকিয়ালে মাথো৷ প্ৰায়ে ৰাতি কাঁহ হব ধৰিছিল আৰু ৰাতি ভাল টোপনি নহৈছিল৷ এইদৰে এক আশা নিৰাশাৰ দোদূল্যমান অৱস্থা চলি আছিল - ৪এপ্ৰিলৰ নিশা ভন্টি জানৰ হাতেৰে ভাতো খালে৷ কিন্তু জীৱন বন্তিৰ চাকিৰ তেল লাহে-লাহে শেষ হৈ আহিল ৷ সেই নিশা বৰকৈ নাকাঁহি নিদ্ৰা গ'ল আৰু ৫ এপ্ৰিলৰ পুৱা ৬বজাত নিশ্বাস নোহোৱা হৈ দেউতা চিৰ নিদ্ৰা গ'ল৷
আমাৰ মা'ৰো ৭বছৰ আগতে চ'ত মাহতে প্ৰয়াণ ঘটিছিল৷ এতিয়া দেউতাৰ বিয়োগে এক শূণ্যতাৰ সৃষ্টি কৰিলে যদিও দেউতা এক কৰ্মযোগী, ধৰ্মপ্ৰাণ ব্যক্তিৰূপে সদায় আমাৰ মনৰ মাজত জীয়াই থাকিব৷
দেউতাক মই যেনেকৈ জানিছিলো লিখিব ওলাইছো ৷ দেউতাৰ জন্ম ১৯২৮চনৰ ১০মাৰ্চত শিৱসাগৰৰ কালুগাওঁত হৈছিল৷ দেউতা আছিল বৰপাত্ৰদ'ল এম ভি স্কুলৰ হেডমাষ্টৰ বেথাৰাম শইকীয়াৰ কনিষ্ঠ পুত্ৰ৷ ককাদেউতা (আমি বুঢ়াদেউতা বুলি মাতিছিলো) আছিল এজন আদৰ্শ শিক্ষক৷ প্ৰতি বছৰে তেওঁৰ স্কুলৰ ছাত্ৰই বৃৰ্তি পৰীক্ষাত ভাল ফলাফল কৰাৰ বাবে বৃটিচ চৰকাৰে তেওঁৰ মাহিলি দৰমহা ১০টকাৰ পৰা বঢ়াই ১২টকা কৰি দিছিল৷ ককাদেউতা আৰু আইতাক মই হাইস্কুল নৌ-পাওঁতেই হেৰুৱাইছিলো৷
দেউতাই প্ৰথম অৱস্থাত ককাদেউতাৰ স্কুলখনতে শিক্ষকতা কৰিছিল৷ তেতিয়ালৈ স্কুলখন হাইস্কুল হৈছিল৷ আমাৰ মায়েও মগৰাহাট এম, ভি স্কুলত শিক্ষয়ত্ৰী আছিল৷ দেউতা আৰু মায়ে খেতি পথাৰৰ সকলো কামো তেতিয়া কৰিছিল৷ মায়ে তাতশালত গামোছা আৰু ফুলাম চাদৰো বৈছিল৷ এটা সময়ত স্কুল পৰিদৰ্শকৰ অফিচত সহায়কৰ চাকৰি পাই দেউতা ডিব্ৰুগড়লৈ গুছি গৈছিল আৰু উচ্চবৰ্গৰ সহায়ক হিচাবে অসমৰ বিভিন্ন ঠাইত চাকৰি কৰি অৱসৰ লৈছিল৷ বহুবছৰ ডিব্ৰুগড়ত চাকৰি কৰাৰ সূত্ৰে ডিব্ৰুগড়ত ঘৰবাৰী কৰিছিল যদিও দেউতাৰ প্ৰাণটো সদায় কালুগাওঁত আছিল৷
দেউতাৰ লগত মোৰ বহু স্মৃতি জড়িত আছে যাক চমু বৰ্ণনাৰে শেষ কৰিব নোৱাৰি৷ শিৱসাগৰৰ কালুগাওঁৰ পৰা ডিব্ৰুগড়ৰ খলিহামাৰীহৈ বেনাৰচৰ ৰাজঘাট বেচেন্ত স্কুলত থবলৈ যোৱাকে আদি কৰি মেডিকেল পঢ়িবলৈ চিট পাবলৈ কৰা সংগ্ৰাম আদি অনেক কথাই দেউতাৰ অবিহনে মই ভাবিব নোৱাৰো৷
মোৰ তলৰ ভাইটি দুটা আৰু পাঁচজনী ভন্টিক মানুহ কৰি তুলিবলৈ দেউতা আৰু মায়ে যত্নৰ কোনো ত্ৰুতি কৰা নাছিল৷ অবাবতে সময় নষ্ট কৰা দেউতাই দেখিব নোৱাৰিছিল৷ "পঢ়ে পঢ়াই ৰুৱে পাণ, এই তিনিয়ে নিচিন্তে আন" - দেউতাই আমাক পঢ়াৰ সময়ত মনোযোগ দিবলৈ বুলি উদ্দেশ্য কৰি প্ৰায়েই কৈছিল৷ ডাকৰ বচন সমূহ দেউতাৰ মুখস্থ আছিল আৰু যথাসময়ত প্ৰয়োগ কৰি আমাক শুনাইছিল৷ ডিব্ৰুগড় জিলা পুথিভৰালত মোৰ নাম দেউতাই চতুৰ্থ শ্ৰেণী পাওঁতেই লগাই দিছিল, যাৰ ফলত এটা সময়ত মোৰ এনেকুৱা অৱস্থা হৈছিল যে বাহিৰা কিতাপ এখন নপঢ়িলে মোৰ টোপনি নাহিছিল৷ পাফু চিৰিজ, ৰংমন, দস্যু ভাস্কৰ, হেম বৰুৱাৰ ভ্ৰমণ কাহিনীসমূহ ষষ্ঠ শ্ৰেণী নৌপাওঁতেই পঢ়ি শেষ হৈছিল৷ এইদৰে গ্ৰন্থৰ জগতখনৰ লগত মোক তেনেই কম বয়সতে পৰিচয় কৰাই দিয়া মানুহজন আছিল মোৰ দেউতা৷
ককাদেউতাৰ দৰে দেউতাও আছিল এজন ধাৰ্মিক ব্যক্তি৷ কোচবিহাৰৰ মধুপুৰ সত্ৰৰ মহাপুৰুষীয়া পন্থা তেওঁ মানি চলিছিল৷ দেউতাই কোচবিহাৰৰ মধুপুৰ সত্ৰলৈ কেইবাবাৰো গৈছিল৷ পাছলৈ টিয়কৰ বলমা মধুপুৰ সত্ৰলৈ প্ৰতিবছৰে দৌলউৎসৱত গৈছিল৷ ঘৰৰ নামঘৰত কীৰ্তন, নামঘোষা, গুণমালা আদি নিয়মিয়াকৈ পাঠ কৰিছিল আৰু কাঁহৰ তাল বজাই নাম গাইছিল৷
দেউতাই ধৰ্মপুথিৰ ওপৰিও নিয়মিয়াকৈ বাতৰিকাকত তন্ন-তন্নকৈ পঢ়িছিল৷ আনকি মেডিকেলত থকা অসুখীয়া অৱস্থাটো বাতৰিৰ হেডলাইনসমূহ পঢ়িছিল৷ দেউতাই নিজৰ চুটকেচত মোৰ "অসমীয়া প্ৰতিদিন" কাকতত প্ৰকাশিত লেখনি এটি সযতনে ৰাখি থৈছিল৷
দেউতাই ভ্ৰমণ কৰি ভাল পাইছিল৷ কলিকতা,পুৰী,বাৰানসী, বাংগালোৰৰ ওপৰিও ৰাজামুন্দ্ৰী, বিশাখাপট্টম,কন্যাকুমাৰী আদিলৈ গৈছিল৷ বিদেশ ভ্ৰমণৰ হেপাহ মোৰ লগত তিনিমাহ মালদ্বীপত কটাই পূৰণ কৰিছিল৷ দেউতাই মালদ্বীপৰ মোহনীয় আৰু পৰিচ্ছন্ন পৰিবেশৰ কথা আনককৈ ভাল পাইছিল৷
দেউতাই কাকো সমীহ নকৰিছিল৷পুত্ৰ-কন্যা, জোৱাই, আন আত্মীয় বা নতুন পৰিচিত লোককো টান কথা শুনাবলৈ সংকোচ নকৰাৰ ফলত দেউতা বহু সময়ত তেওঁক ভাল পোৱাজনৰো অপ্ৰিয় হবলগীয়া হৈছিল৷
দেউতাই নৰিয়াপাটি লোৱা সময়খিনি তেনেই চমু বুলিব পাৰি৷ ডায়েবেটিচত আক্ৰান্ত দেউতাই নিয়মিয়াকৈ দিনে দুবাৰকৈ পিল খাইছিল৷ ইয়াৰ বাহিৰে যোৱা ৮৫বছৰে কাহানিও গুৰুতৰ অসুখত ভোগা নাছিল৷ আনকি যোৱা ১০মাৰ্চত জন্মদিন পালন কৰালৈকে দেউতাৰ দেহ-মনো প্ৰফুল্লিত আছিল৷ জন্মদিনৰ দুদিনমানৰ পিছত দেউতাই জনালে সোঁ ভৰিতো বিষ নোহোৱাকৈ ফুলিছে আৰু কৰঙণত গাঙঠি উঠিছে৷ এন্টিবায়টিক বেজীৰে চিকিৎসা আৰম্ভ কৰা হ'ল আৰু গাঙঠিৰ বায়প্সি লোৱা হ'ল৷ৰিপৰ্টত কৰ্কত বুলি সন্দেহ কৰা হ'ল৷ দেউতাই ব্যক্ত কৰিলে - শংকৰদেৱৰো অন্তিম সময়ত গাঙঠি উঠিছিল !
সেয়া আছিল ১৫ মাৰ্চ, ২০১২ ; কাটাৰৰ ড'হাত মোৰ মনলৈ ততালিকে অহা ভাৱ আছিল এনেকুৱা : -
যেন বিদায়ী বেলি
নেদেখা দিনবোৰৰ দিনলিপি
ভাঁহিব ধৰিছে
ভিজা দুনয়নত মোৰ,
দেউতাৰ অসুখ
লহিয়াব ধৰা
সূৰ্য্যসম !
প্ৰকৃতিৰ চিৰসত্য
এক অপ্ৰতিৰোধ্য
বেদনাৰ প্ৰতীক্ষাত
সুদূৰ সাগৰৰ সিপাৰে মই !
২১মাৰ্চত দেউতাৰ ইচ্ছা অনুসৰি চিকিৎসালয়লৈ দেউতাকলৈ যোৱা হ'ল৷ ঘৰৰ গাড়ীৰ পৰা নামি ডাক্তৰৰ চেম্বাৰলৈকে দেউতাই নিজে খোজ কাঢ়িয়েই গ'ল৷ ডাক্তৰে চাইচিতি দেউতাক চিকিৎসালয়ত নাথাকিলেও হব বুলি কলে৷ ঘৰলৈ অহাৰ পিছদিনাৰ পৰা দেউতাৰ স্বাস্থ্যৰ দ্ৰুত অবনতি ঘটিব ধৰিলে৷ জ্বৰ উঠিল,খাব নোৱৰা হ'ল,ভ্ৰম বকিব ধৰিলে৷ অবশেষত ২৪ মাৰ্চত দেউতাক এম্বুলেঞ্চত চিকিৎসালয়লৈ নি ভৰ্তি কৰোৱা হ'ল৷
২৭ মাৰ্চত মই কাটাৰৰ ড'হাৰ পৰা ডিব্ৰুগড়লৈ ৰাৱনা হলো৷সেই সময়ত মোৰ মনস্থিতি আছিল এনেকুৱা:
অশান্ত প্ৰহৰ !
আপোনজনে
যেতিয়া মেলানি মেলিব
নেদেখা লোকলৈ
থৈ যাব মাথো
স্মৃতিৰ এলবাম
………..
সজল নয়নেৰে
যাম পাত লুটিয়াই
এয়াইতো ধৰাৰ নিয়ম !
২৮ মাৰ্চ বুধবাৰে দুপৰীয়া দুটা বজাত বৰবাৰীৰ অসম মেডিকেল কলেজৰ ২৯নং পেয়িং কেবিনত থকা দেউতাৰ ওচৰ পালোগৈ৷ দেউতাই বেজী,চেলাইন আৰু ইনচুলিনলৈ ইতিমধ্যে কিছু ভাল পাইছিল ৷ সেইদিনা পুৱাৰে পৰা দেউতা মোৰ প্ৰতীক্ষাত আছিল৷ শৰীৰ দূৰ্বল যদিও কথা বতৰা স্বাভাবিক আছিল৷ চিকিৎসক বন্ধুসকলৰ লগত আলোচনা কৰি মস্তিষ্ক আৰু পেটৰ চি টি স্কেন কৰালো আৰু চাৰি বটল তেজ দিয়াৰ ব্যবস্থা কৰিলো৷ প্ৰথমে মই আৰু ভাইটি মুনে, পাচত আন দুজন আত্মীয়ই দেউতাৰ বাবে ৰক্তদান কৰিলে৷ এইখিনি চিকিৎসাত দেউতাক কিছু সুস্থ হোৱা যেন লাগিল৷ হ্বিলচেয়াৰত বহি কেবিনৰ বাহিৰত বহিল, সকলোৰে লগত ভালদৰে কথা-বতৰা পাতি আমাৰ মনত আশাৰ সঞ্চাৰো কৰিলে৷ দেউতাক মই কলো ঘৰলৈ গলে হ্বিলচেয়াৰত এখন কিনি দিম, তাতে বহি আপুনি বাৰান্দালৈ আহিব৷ দেউতাই মিচিকিয়ালে মাথো৷ প্ৰায়ে ৰাতি কাঁহ হব ধৰিছিল আৰু ৰাতি ভাল টোপনি নহৈছিল৷ এইদৰে এক আশা নিৰাশাৰ দোদূল্যমান অৱস্থা চলি আছিল - ৪এপ্ৰিলৰ নিশা ভন্টি জানৰ হাতেৰে ভাতো খালে৷ কিন্তু জীৱন বন্তিৰ চাকিৰ তেল লাহে-লাহে শেষ হৈ আহিল ৷ সেই নিশা বৰকৈ নাকাঁহি নিদ্ৰা গ'ল আৰু ৫ এপ্ৰিলৰ পুৱা ৬বজাত নিশ্বাস নোহোৱা হৈ দেউতা চিৰ নিদ্ৰা গ'ল৷
আমাৰ মা'ৰো ৭বছৰ আগতে চ'ত মাহতে প্ৰয়াণ ঘটিছিল৷ এতিয়া দেউতাৰ বিয়োগে এক শূণ্যতাৰ সৃষ্টি কৰিলে যদিও দেউতা এক কৰ্মযোগী, ধৰ্মপ্ৰাণ ব্যক্তিৰূপে সদায় আমাৰ মনৰ মাজত জীয়াই থাকিব৷
No comments:
Post a Comment