- আজিলৈকে ক'তো নিলিখা অভিজ্ঞতা স্মৰণ কৰি দুআষাৰ লিখিবলৈ কি-বৰ্ডত আঙুলি বুলাব আৰম্ভ কৰিছোঁ৷ আজিৰ পৰা তিনি বছৰ আগতে নেপালৰ মেডিকেল কলেজ এখনত অধ্যাপনা কৰাৰ বাবে কামত যোগদান কৰিছিলোঁ ৷ মোৰ লগত মোৰ ছোৱালীয়েও এম বি বি এচ পাঠ্যক্ৰমত নাম লিখালে৷ গুৱাহাটীৰ ভাস্কৰ ডেকা নামৰ কৰ্মচাৰী এজনে কলেজখনত বহুত বছৰৰ পৰা কাম কৰি আছিল৷ তেওঁ মই মোৰ কন্যাসহ তালৈ যোৱাৰ কথাটোত যথেষ্ট আগ্ৰহ দেখুৱাই উৎসাহীত কৰিলে৷ সেই প্ৰতিষ্ঠানটো আছিল নেপালৰ এখন উল্লেখযোগ্য মেডিকেল কলেজ ৷তাৰ ৬০% ছাত্ৰ দেশখনৰ আৰু বাকী ৪০% হ'ল বিদেশৰ৷ ভাৰতৰ বাহিৰে পাকিস্তান, বাংলাদেশ, মালদ্বীপ, দক্ষিণ আফ্ৰিকা আৰু আন দুই এখন দেশৰ পৰা ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে ইয়াত মেডিকেল পঢ়িবলৈ আহে৷ ভালেকেইটা বিষয়ত স্নাতকোত্তৰ পাঠ্যক্ৰমো কলেজখনত আছে৷ প্ৰিন্সিপালসহ ভালেকেইজন অধ্যাপক হ'ল অসমৰ৷ তাৰে দুজন আছিল মোৰ নিজৰ শিক্ষাগুৰু৷ কলেজখনৰ প্ৰতিষ্ঠাপক মণ্ডলী দক্ষিণ ভাৰতৰ৷ কলেজৰ সঞ্চালক সেই সময়ত নিজে স্নাতকোত্তৰ ৰেডিঅ'লজি ফাইনেল বৰ্ষৰ ছাত্ৰ৷ তেওঁ সুন্দৰী এগৰাকী মেডিকেল ছাত্ৰীক পৰীক্ষাত ফেল কৰাই দিয়াৰ ভাবুকিৰে বিয়া কৰোৱা বুলি শুনিবলৈ পাইছিলোঁ ৷ তেওঁ সদায় লগত কেইজনমান চিকিউৰিটিলৈ ফুৰিছিল৷ কলেজখনৰ প্ৰসাশনীয় ক্ষমতা ৯৯% তেওঁৰ হাতত আছিল৷ সদায় নেপালৰ ৰাজনৈতিক নেতাসকলৰ লগত তেওঁ ভাল সম্বন্ধ বৰ্তাই ৰাখিছিল৷কলেজখনত শিক্ষা-দানৰ সা-সুবিধা, লেবৰেটৰী, যন্ত্ৰপাতি আদি পৰ্যাপ্ত পৰিমাণৰ চকুত পৰিল৷ ৰোগীৰ সংখ্যাও বেচ ভাল৷ দেশখনৰ অশান্ত পৰিস্থিতিৰ মাজতো মুটামুটি নিয়মীয়া পাঠদান চলি থাকে৷ স্নাতক আৰু স্নাতকোত্তৰ উভয়তেই নিয়মীয়াকৈ উচ্চমানৰ চেমিনাৰ চলি থাকে৷ বেচি ভাগ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়েই হোষ্টেলৰ নিবাসী ৷ হোষ্টেলত চিট নাপালে কেইজনমানে মিলি মেছ কৰি থাকে৷ সৰু নগৰখনক মেডিকেল কলেজ খনে এটা সুকীয়া পৰিচয় প্ৰদান কৰিছে৷ কেম্পাচত এটা ডাঙৰ আৰু ভিতৰত ঠায়ে ঠায়ে সৰু সৰু তিৰুপতিৰ মন্দিৰ স্থাপনা কৰি থোৱা আছে৷ ৰোগীৰ পৰিয়ালৰ মানুহ, চিকিৎসালয় আৰু কলেজৰ কৰ্মচাৰী, ছাত্ৰ-ছাত্ৰী,ডাক্তৰ আদি সকলোৱে সভক্তিৰে সেৱা জনাই ফোঁট নিৰ্মালিলৈ নিজ নিজ কামত যায়৷কলেজখন নেপাল মেডিকেল কাউঞ্চিলৰ ওপৰিও বিশ্বৰ কেইবাখনো মেডিকেল কাউঞ্চিলৰ মান্যতা প্ৰাপ্ত ৷ নেপালৰ মাত্ৰ এখন মেডিকেল কলেজৰহে ভাৰতীয় মেডিকেল কাউঞ্চিলৰ মান্যতা আছে৷ ভাৰতীয় মেডিকেল কাউঞ্চিলে এই কলেজখনৰ স্নাতক শ্ৰেণীক মান্যতা দিবৰ বাবে জনোৱা আবেদনৰ ভিত্তিত পৰিদৰ্শনো কৰিছিল৷ কিন্তু কাউঞ্চিলৰ মুৰব্বী ডা০ কেতন দেসাইয়ে সেই সময়ত বিনা বুজন দক্ষিণাৰে কোনো প্ৰাইভেট কলেজকে মান্যতা নিদিয়াত কথাটো তল পৰি ৰ'ল৷ এনেয়েো ভাৰতীয় ছাত্ৰৰ বাহিৰে আন কাৰোৱেই একো অসুবিধা নহয়৷ ভাৰতৰ ছাত্ৰসকলে ইয়াৰ পৰা এম বি বি এচ পাচ কৰি ভাৰতৰ মেডিকেল কাউঞ্চিলৰ স্ক্ৰিনিং টেষ্ট দিব লাগে৷ তাত উত্তীৰ্ণ হলেহে আমাৰ দেশত চাকৰি, প্ৰেকটিচ বা পৰৱৰ্তী শিক্ষাৰ সুবিধা গ্ৰহণ কৰিব পাৰিব৷তিনি মাহলৈ মোক প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া দৰমহাৰ এটকাও কলেজখনে নিদিলে৷ আবাসৰ সুবিধাৰ নামত দুমাহ ছাত্ৰ হোষ্টেলৰ এটা কোঠা আৰু এমাহ কলেজৰ অতিথিশালাত কটালোঁ৷ নিগাজীকৈ কাম কৰাৰ মানসেৰে নিজা অগ্ৰিম ধনেৰে ঘৰ এটা ভাড়াত লৈছিলোঁ৷ কিন্তু বহুতবাৰ অনুৰোধ কৰাৰ পিছতো “আজি দিম,কালি দিম”কৈ এপদো ঘৰখনৰ আচবাব যোগাৰ নধৰিলে৷ দুপৰীয়া আৰু ৰাতিৰ সাজ ভাত হোষ্টলৰ মেছত খাইছিলোঁ৷ কলেজৰ সঞ্চালকৰ মিথ্যা প্ৰতিশ্ৰুতি শুনি শুনি মনটো টেঙাবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল৷এনেতে কেইদিনমানৰ বন্ধ পাই ঘৰলৈ আহিলোঁ৷ নেপালত বাচেৰে নাইবা ৰিজাৰ্ভ টেস্কিৰে যাত্ৰা কৰিব লাগে৷ৰেল সেৱা দেশৰ কেইটামান ৰেলষ্টেচনতে সীমাবদ্ধ৷গতিকে চৰকাৰী- বেচৰকাৰী সমূহ বাচত অতিপাত ভীৰ সকলো সময়তে৷ ভিতৰত ঠিয় হবলৈও ঠাই নাইকীয়া হলে বাচৰ ওপৰত উঠি মানুহে যাত্ৰা কৰে৷ নিৰ্দিষ্ট ষ্টেচনৰ বাহিৰেও য'তেই বাটত মানুহে হাত ডাঙে তাতেই বাচ ৰখায়৷ গতিকে দূৰণিবতিয়া বাচসমূহে নিৰ্ধাৰিত সময়ত কেতিয়াও গন্তব্য স্থান নাপায়গৈ৷ নৈশ বাচসমূহত বাটত কোনো কোনো দিন ডকাইতিৰ ঘটনাও সংঘটিত হয়৷ নগৰখনত বিমানবন্দৰ আছে যদিও যি কোনো বিমান সেৱা ভায়া কাঠমাণ্ডুহৈহে চলাচল কৰে৷ গতিকে বিমান যাত্ৰা আমাৰ বাবে কোনোমতে সুবিধাজনক নহয়৷গুৱাহাটীৰ ঘৰৰ পৰা ঘূৰি আহোতে নিউ জলপাইগুৰিৰ পৰা পোনতে নেপালৰ বৰ্ডাৰৰ নগৰ কাকৰভিটালৈ আহিলোঁ ৷নৈশ বাচৰ যাত্ৰাৰ সময় বিয়লি ৪বজা যদিও সেইদিনা আৰম্ভণিৰ পৰাই যেন কেনা লাগিছিল৷ দুঘন্টা পলমকৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰি অভাৰলোড বাচখনে পঞ্চাছ কিলোমিটাৰমান আহি এটা ষ্টেচনত ৰখাই ঘোষণা কৰিলে- বাচখন আমি সলনি কৰিব লাগিব৷ এঘন্টা পৰ দিয়াৰ পিছত আমি বেলেগ এখন বাচেৰে পুনৰ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলোঁ৷ মোৰ সহযাত্ৰী এজন শিক্ষিত নেপালী বয়সিয়াল ভদ্ৰলোকৰ সৈতে নানান বিষয়ৰ ওপৰত আলোচনা কৰি গৈ আছোঁ৷ তেতিয়া নেপালত ৰাজতন্ত্ৰৰ অৱসান ঘটিবৰ এবছৰৰ ওপৰকাল হৈছে মাথো৷ নেপাল দেশখনৰ সামগ্ৰিক পৰিস্থিতি তেতিয়া মুঠেই ভাল নহয়৷ য'তে ত'তে হঠাতে ২৪ঘন্টীয়া বা ৪৮ঘন্টীয়া বন্ধ হৈ যায়৷ নেপালী ভদ্ৰলোকজনৰ মতে ধৈৰ্য্য ধৰাৰ বাহিৰে আৰু একো উপায় নাই৷ স্বাধীনতাৰ তিনি কুৰি বছৰৰ মূৰতহে ভাৰতে আজি এক উন্নত পৰ্য্যায়ত উপনীত হব পাৰিছে আৰু নেপাল স্বাধীন হবৰ আজি দুবছৰেই হোৱা নাই, আনকি নতুন সংবিধানখনেই ৰচনা কৰি হোৱা নাই৷মাজনিশা এটামান বজাত গাড়ীখন দুয়োফালে ঘন অৰণ্যৰ মাজত ৰখাই দিলে ৷ ড্ৰাইভাৰে বাচৰ কণ্ডাক্টৰ আৰু হেণ্ডিমেনক জনালে- গাড়ীত তেল শেষ হৈছে৷ পিছফালৰ পৰা অহা গাড়ীত উঠি হাতত দুটা গেলনলৈ দুজন বাচৰ কৰ্মচাৰী তেল আনিবলৈ গ'ল৷ যাত্ৰীবিলাকে ড্ৰাইভাৰৰ গাত দোষ দি, ডকাইতৰ ভয়ৰ মাজত এঘন্টা অতিবাহিত কৰিলে৷ গেলনৰ তেল ভৰাই বাচখনে কিছুদূৰ যাত্ৰা কৰি এটা ডিপোত তেল লবলৈ সোমালে৷ ফুল টেংকী তেল ভৰোৱাৰ পিছত কমেও আধা ঘন্টা বাচৰ কৰ্মচাৰীৰ ডিপোৰ কৰ্মচাৰীৰ লগত বাক-বিতণ্ডা লাগিল-কাৰণ ডিপোৰ মিটাৰে গাড়ীৰ টেংকিৰ কেপাচিটিতকৈ কুৰি লিটাৰ বেচি তেল ভৰোৱা দেখুৱাইছিল৷যি কোনো প্ৰকাৰে বুজাবুজি হোৱাত বাচখন চলিল ৷ সকলোৰে পেটত ভোকে কলমলাইছিল ৷ এইবাৰ এখন লাইন হোটেলত বাচখন ৰখাই যাত্ৰীসকলক ভাত-পানী খাই লবলৈ ক'লে৷খোৱা লোৱা হ'লত বাচখন পুনৰ চলিল৷ ইমান ঘটনাবহুল যাত্ৰাটোৱে "বোম্বে টু গোৱা" চিনেমাখনলৈ মনত পেলাই দিছিল৷ কিন্তু তেতিয়াও আমাৰ বাবে আৰু অধিক বিস্ময় ৰৈ আছিল৷ তেতিয়া আছিল গৰমৰ দিন৷ বাচখন চলিলেহে বাহিৰৰ বতাহত গৰম সহ্য কৰিব পাৰি৷ সকলো যাত্ৰীৰ এইবাৰ টোপনি আহিব আৰম্ভ হৈছিল৷ মোৰ চকুলৈ কিন্তু টোপনি নামি অহা নাছিল৷মোৰ দৃষ্টি আৱদ্ধ আছিল সন্মুখৰ পৰা অহা যান-বাহনবোৰৰ ওপৰত৷ ভাতৰ সৈতে ড্ৰাইভাৰে গলাদ্ধ কৰা ৰঙীন পানীয়ই গোলাপী নিচা আনিব পাৰে বুলি মোৰ মনত সংশয়ে ক্ৰিয়া কৰি আছিল৷ বাচখনে অতি তীব্ৰ বেগেৰ যাত্ৰা কৰি বোধহয় লোকচান হোৱা সময়ৰ কিছু 'মেক-আপ' কৰিবলৈও চেষ্টা চলাইছিল৷এনেতে দেখিলোঁ বিপৰীত দিশৰ পৰা এখন বাচ মাজ ৰাস্তাৰে তীব্ৰবেগেৰে আহি আছে৷ মুখামুখি দুয়োখন বাচে কোনেও কাকো চাইড দিব খোজা নাই৷ ফলত লাগিল বিকট শব্দ কৰি দুয়োখন বাচৰ সংঘৰ্ষ৷ আমাৰ বাচখনে পোনতে বাওঁদিশলৈ গতিকৰি ঢলংপলংকৈ আকৌ মাজলৈ আহি কোনোমতে লুটি নোখোৱাকৈ থাকিল৷ তথাপিও সেই ভগ্ন অৱস্থাৰে বাচখন চলি আছিল নিজ গন্তব্যস্থান অভিমুখে আৰু হয়তো নৰখোৱাকৈ গৈয়ে থাকিলহেতেন৷ কিন্তু বাচৰ অন্তিম ছিটৰ পৰা অহা এটা আৰ্তনাদে সকলোৰে দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিলে৷ "অ'হ-মই মৰিলোঁ" চিঞৰাজনক লক্ষ্য কৰিলত চকু পৰিল - সোঁফালৰ শেষ ছিটৰ মানুহজনে দুয়োটা ভৰি বাহিৰ ওলিয়াই বতাহলৈ বিপদজনকভাবে যাত্ৰা কৰি আছিল৷ তাৰ পৰিণামত দুয়োটা ভৰি আনখন বাচৰ খুন্দা লাগি ভাগিল৷ সকলোৰে দাবীত ড্ৰাইভাৰে গাড়ী ৰখাবলৈ বাধ্য হ'ল ৷ আৰু অনিচ্ছা সত্বেও পুনৰ বাচখন ঘূৰাই আহত ব্যক্তিজনক চিকিৎসালয়লৈ নিবলৈ ধৰিলে৷ উভটি যাওঁতে দেখা পালোঁ সিখন বাচ ৰখাই থোৱা আছে আৰু তাৰো কেইজনমানে কিছু আঘাত পাইছে৷এইবাৰ দুয়ো ড্ৰাইভাৰৰ ভীষণ তৰ্ক লাগিল ৷ দুয়োকে সৈমান কৰাই আমি যেনে তেনে চিৰিয়াচ ৰোগীজনৰ কথাকৈ বাচখন চিকিৎসালয়লৈ নিয়াৰ ব্যৱস্থা কৰিলোঁ৷এটা প্ৰাথমিক চিকিৎসা কেন্দ্ৰ পালোঁগৈ৷অৱস্থা জৰাজীৰ্ণ ৷ভঙা ষ্ট্ৰেচাৰেৰে ৰোগীক গাড়ীৰ পৰা নমাই কেজুৱেলিটিৰ লেতেৰা বিচনাত তুলি দিয়া হ'ল৷ডিউটিৰ ডাক্তৰক খবৰ দিবলৈ ৱাৰ্ড বয়ে ঢপলিয়ালে৷ মই নাৰ্চজনীক নিজা পৰিচয়দি এটা চেলাইন লগাই দিয়ালোঁ আৰু ওচৰৰ ফাৰ্মাচীৰ পৰা কেইটামান লাগতিয়াল বেজী কিনাই আনি লগোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিলোঁ৷ ডাক্তৰে আহি চাই ৰোগীক অপাৰেচনৰ আৰু তেজৰ প্ৰয়োজন হোৱা হেতুকে প্ৰাথমিক চিকিৎসা দি মেডিকেল কলেজলৈএম্বুলেঞ্চেৰে পঠোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিলে৷(আগলৈ)
Monday, September 24, 2012
নেপালৰ বিস্ময়কৰ অভিজ্ঞতা (প্ৰথম খণ্ড)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment